Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου του 2017…
Μία νέα σχολική χρονιά αρχίζει για τη μαθητιώσα νεολαία…
Ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους για τα πρωτάκια, που θα καθίσουν στα θρανία της μάθησης…
Αναπολώντας κι εγώ κάποιες στιγμές από τα παιδικά μου χρόνια, σαν γροθιά στο στομάχι μου ήρθε η φιγούρα ενός μικρού κοριτσιού…
Ένα κοριτσάκι – προσφυγόπουλο στο HotSpot της Μόριας, το οποίο είχε γραπωθεί από τα συρματοπλέγματα που το κρατούσαν “φυλακισμένο” και με το πιο γλυκό χαμόγελο του κόσμου χάζευε προς τα έξω…
Υπέθεσα ότι κάτι θα ήθελε…
Ίσως μία σοκολάτα…
Ίσως λίγο νερό…
Όχι…
Δεν ήθελε τίποτα από όλα αυτά…
Χωρίς να ψελλίσει κάτι μου έδειξε με το χεράκι του ένα λουλούδι στην άκρη της ρεματιάς…
Που να φανταζόμουν ότι ένα κοριτσάκι σ’ αυτή την ηλικία θα είχε τέτοιες ευαισθησίες…
Ξέφυγε από τον πόλεμο με τις βόμβες να πέφτουν σαν βροχή δίπλα του κι εκείνο είχε κρατήσει μέσα στην ψυχή του τα ωραιότερα αποθέματα της παιδικής του ηλικίας…
Άραγε που να βρίσκεται αυτό το γλυκό χαμογελάκι…
Αυτά τα γλυκά ματάκια…
Θα κάθεται σήμερα σε κάποιο θρανίο ή θα βρίσκεται ακόμα πίσω από κάποια συρματοπλέγματα;
Ήθελα αυτά τα ματάκια κι αυτό το απίστευτα γλυκό χαμογελάκι να τα απαθανατίσω…
Το έκανα και κάθε τόσο και λιγάκι το βλέπω και αναρωτιέμαι…
Γιατί να υπάρχουν τόσες αδικίες στον κόσμο;;;
Γιάννης Συνάνης
