Όταν το κράτος και η πολιτεία δεν μπορούν να σταθούν δίπλα σε ένα συμπολίτη μας, που λόγω της φτώχειας του, της ανεργίας του και της ανέχειάς του, αναγκαζόταν να κοιμάται μέσα σε κοτέτσια και σε σταύλους, μαζί με τα ζώα του, χωρίς θέρμανση, χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς μία κουβέρτα για να προφυλαχτεί από τις κρύες νύχτες του χειμώνα, τότε έρχεται η μεγαλοψυχία των συνανθρώπων μας και κάνει αυτά που οι κρατικές υπηρεσίες έπρεπε να είχαν κάνει.
Μιλάμε για το δράμα του Λευτεράκη, ο οποίος δεν κοιμάται πλέον στα κοτέτσια…
Ούτε στους δρόμους…
Ο Λευτεράκης έχει πια το δικό του σπίτι…
Έχει ένα κρεβατάκι για να ξεκουράζει το ταλαιπωρημένο τόσο καιρό κορμί του…
Έχει την κουζίνα του…
Έχει ηλεκτρικό ρεύμα…
Έχει νερό…
Όσα δηλαδή χρειάζεται ένας άνθρωπος, για να ζει αξιοπρεπώς…
Και όχι να κοιμάται μέσα στο καταχείμωνο δίπλα σε κάδους απορριμάτων…
Τώρα ο Λευτεράκης έχει στο πρόσωπό του ένα λαμπερό χαμόγελο…
Και όλα αυτά χάρη σε κάποια Ελένη, σε κάποια Άννα, σε κάποιον Παναγιώτη, σε κάποια Αντωνία, σε κάποιον Γιάννη, σε κάποιον Χρήστο, σε κάποιον Γεράσιμο, σε κάποιους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με κεφαλαία…
Γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι, δεν θα έχουμε ανθρώπους να πεθαίνουν στους δρόμους…
Και δυστυχώς για την τοπική μας κοινωνία, τα τελευταία χρόνια έχουν “φύγει” πολλοί συνάνθρωποί μας, που τους βλέπαμε να κοιμούνται στα παγκάκια, στα πεζοδρόμια, στις πλατείες…
Κι όλοι γυρνάγαμε την πλάτη μας…
Αρκούμασταν μόνο να ψελλίζουμε κάθε φορά…
“Τι κρίμα που πέθανε… Ήταν πολύ καλός άνθρωπος!!!”
Δείτε στο βίντεο που σας παραθέτουμε το δράμα που ζούσε ο Λευτέρης…
