“Καλησπέρα σας,
θα σας ήμουν ευγνώμων εάν δημοσιεύσετε αυτή την επιστολή, προκειμένου να μάθει το κοινό σας μια θετική εμπειρία την οποία θέλω να μοιραστώ.
Ακούω και διαβάζω, όπως όλοι μας, διάφορα στραβά του σήμερα και τα συγκρίνω με το χθες. Το παρόν κείμενο επιθυμεί να τονίσει τα καλώς κείμενα του σήμερα. Αυτά που προσπερνάμε, γρήγορα, γιατί έχουμε μάθει πλέον (μετά από 4 δεκαετίες Τηλε-ΜΜΕ) ότι η άσχημη είδηση μένει και πουλάει περισσότερο.
Τους τελευταίους μήνες αντιμετωπίσαμε ένα σοβαρό και κρίσιμο, για τη ζωή της μητέρας μου, ζήτημα υγείας και χρειάστηκε να νοσηλευτούμε αρκετές φορές στο Βοστάνειο Νοσοκομείο. Μετέπειτα να μεταβούμε σε Αθηναϊκό Νοσοκομείο όπου και αποκαταστάθηκε τελικώς το σοβαρό αυτό πρόβλημα υγείας, το οποίο επιχείρησε να κόψει το νήμα της ζωής της, τουλάχιστον 2 φορές.
Το κοινότυπο είναι ότι θα ήθελα να ευχαριστήσω το προσωπικό (γιατρούς και νοσηλευτές) για το ζήλο τους, την επαγγελματικότητα τους, την ευγένεια τους, την συνεχή προσπάθεια ενημέρωσης μας, τις πολύπονες προσπάθειες τους να αντέξουν ωράρια – πλήθος ασθενών και ποικιλία περιστατικών, την καθαριότητα και υγιεινή τους μέσα στους θαλάμους και την ψυχολογική υποστήριξη προς τους συνοδούς ασθενών.
Συγκεκριμένα αναφέρομαι στην Παθολογική Κλινική και στα Επείγοντα Περιστατικά (Γιατροί, Νοσηλευτές και Διασώστες ΕΚΑΒ).
Φυσικά, όπως πάντα, υπήρχαν και μεμονωμένες μονάδες που επιδιώκουν το αντίθετο αποτέλεσμα, αλλά επειδή ο αριθμός τους είναι τόσο μικρός και με τα χρόνια που επισκέπτομαι το Νοσοκομείο βλέπω και λιγοστεύουν, πιστεύω ότι το ίδιο το σύστημα θα τους τοποθετήσει εκεί που τους αξίζει με τον καιρό.
Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου, λίγο μετά τις 15:30
Δυο κορίτσια ντυμένα με στολές φεύγουν από την Παιδιατρική Κλινική.
Χαμογελαστές τις βλέπω να ανοίγουν την πόρτα και να διασχίζουν την Παθολογική Κλινική.
Ανταποδίδω το χαμόγελο και τις χαιρετώ.
Άφησαν την θέρμη του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού τους, για να εξυπηρετήσουν ένα και μόνο σκοπό. Να είναι κοντά στα παιδάκια που την δύσκολη εκείνη μέρα, είναι μόνα τους ή με τους γονείς τους στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου και πονάνε.
Να τα κάνουν να γελάσουν, να παίξουν μαζί τους, να ξεχαστούν για λίγο.
Να κάνουν τη μέρα τους μοναδική και αξέχαστη, σε αυτές τις ψυχές.
Χαιρετώ στα πρόσωπα σας κορίτσια, το μεγαλείο αυτής της δράσης, χαιρετώ εσάς σαν προσωπικότητες και χαρακτήρες, χαιρετώ δυο όμορφους ανθρώπους, χαιρετώ τις οικογένειες σας και τις ευχαριστώ που σας μεγάλωσαν με αυτές τις αρχές.
Χαιρετώ μια γενιά, που βάζει τα γυαλιά στην δική μου – και μας συγκινεί !!
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για το έργο σας.
Με τιμή,
Γ.Π.”
