Αυτοδιοικητικές Εκλογές 2019 και το μεγάλο δίλημμα… Άβολες αλήθειες ή ευχάριστα ψέματα;

 

Άρθρο του Λευτέρη Παπαϊωάννου

Εκτιμάτε ως βέβαιο, ότι από το 2019 η Ελλάδα θα μπει κατ΄ουσία στο μάτι του κυκλώνα. Η χώρα οσονούπω θα δοκιμαστεί σε επίπεδο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και πρωτίστως  σε θέματα εθνικής κυριαρχίας και ασφάλειας. Το μεταναστευτικό πρόβλημα θα αποτελεί την αιχμή του δόρατος στη κρίση.      Ήδη συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια συνεχούς αιμορραγίας η οποία έφερε το λαό μας   στα όρια της υπομονής με ενδεχόμενη  την κοινωνική έκρηξη.

Για όσους δεν κατενόησαν, το προσφυγικό – μεταναστευτικό δεν είναι εύκολη υπόθεση για να αυτοσχεδιάζει ο πας αδαής, είναι ένα πολυσύνθετο διεθνές πρόβλημα με πηγή προέλευσης τα στρατηγικά και πολιτικά συμφέροντα των μεγάλων παικτών της παγκόσμιας σκακιέρας.

Η διαχείριση αυτού του προβλήματος, απαιτεί ισχυρή οικονομία, ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, κυβέρνηση με ελεύθερη βούληση και ισχυρές συμμαχίες. Δυστυχώς η χώρα μας δεν διαθέτει τίποτα από τα παραπάνω.

Παρακολουθώντας τη διαχείριση του «προσφυγικού» από τα κράτη μέλη της Ε.Ε  διαπιστώνουμε ότι, σε μεγάλες χώρες όπως τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, τη Σουηδία κλπ έχει διασαλευτεί η κοινωνική τους συνοχή και οι πολίτες βρίσκονται  σε κατάσταση ρήξης με τις κυβερνήσεις τους.

Από την άλλη πλευρά, όλες οι Κυβερνήσεις της Ε.Ε έχουν κατανοήσει τις ασύμμετρες  απειλές από τις συνεχιζόμενες «μεταναστευτικές» εισβολές  και τώρα ψάχνουν «βολικές» χώρες για να εναποθέσουν το πρόβλημα, όπως η Ιταλία και η χώρα μας.

Η Ιταλία όμως, έχει κυβέρνηση με ελεύθερη και ισχυρή βούληση και ως εκ τούτου διαμορφώνει και τη πολιτική   του προσφυγικού συμφώνα με τα εθνικά της συμφέροντα. Δυστυχώς και πάλι δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για μας.

Να έρθουμε τώρα επί του πρακτέου, το προσφυγικό πρόβλημα στο πέρασμά του ανά την υφήλιο, όπου αντιμετωπίστηκε επιπόλαια ή ερασιτεχνικά  είχε σαν αποτέλεσμα να καταστραφούν χώρες ή να  εξαφανιστούν κυβερνήσεις.

Κατόπιν των παραπάνω, η όποια κυβέρνηση προκύψει  κατά τις προσεχείς εθνικές εκλογές στη χώρα μας, θα βρεθεί κάθετα αντιμέτωπη με το μεταναστευτικό το οποίο, θα θέτει σε δοκιμασία την  έννομη τάξη, την εθνική ασφάλεια και τέλος θα επιφέρει ένα ανελέητο πολιτικό κόστος το οποίο μαθηματικά θα την οδηγήσει σε ενδεχόμενο «πολιτικό θάνατο» και στη συνέχεια στο καλάθι με τους αποτυχημένους της ιστορίας.

Από εδώ και πέρα γενάτε το ερώτημα, με αυτή τη βάση δεδομένων μπορούν τα πολιτικά κόμματα, αφενός να εκτιμήσουν τις διαφαινόμενες απειλές και αφετέρου  να αντιμετωπίσουν δυναμικά το πρόβλημα;

Η απάντηση σύντομη και απλή «δεν υπάρχει πρόβλημα δίχως λύση και δεν υπάρχει λύσει δίχως κόστος». Με δεδομένο ότι, το προσφυγικό διαδραματίζεται κατά βάση στα νησιά του  Αν. Αιγαίου, τα κόμματα θα έχουν δύο επιλογές:

Επιλογή 1^η: Να προτείνουν ως νέους Περιφερειάρχες και να «εγκρίνουν» ως υποψήφιους  Δημάρχους  άτομα με  καθαρά κομματικά, ή «συντεχνιακά» κριτήρια, δηλαδή ψηφοθηρικά  όπου  η μη ρήξη με το σύστημα θα προδικάσει και την  αποτυχία των επιλογών τους, δηλαδή να οδηγηθούμε και πάλι σε  «μια από τα ίδια» με τα ίδια αποτελέσματα.

Επιλογή 2^η: Τα κόμματα να προτείνουν ως  Περιφερειάρχες και  Δημάρχους πρόσωπα προφανώς με λιγότερη ψηφοθηρική εμβέλεια, αλλά με θέληση για θυσία, τα οποία (μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας) στη κυριολεξία  θα παλέψουν με το πρόβλημα και αν χρειαστεί να «πέσουν» αρκεί να σωθούν τα νησιά και η χώρα.

Η πρώτη λύση φαινομενικά είναι εύκολη εάν την επιλέξουν, τότε  το κόμμα που θα γίνει κυβέρνηση κατά την υφιστάμενη εμπειρία θα βάλει το κεφάλι του στον «τουρβά» και θα περιμένει την ημερομηνία λήξης του.

Εάν επιλέξουν τη δεύτερη λύση, τότε θα πρέπει όλος ο κομματικός μηχανισμός να στηρίξει τα προτεινόμενα πρόσωπα, τα οποία σε συντονισμό (και όχι σπασμωδικά και κατά το δοκούν του κάθε δημάρχου)  θα αναλάβουν και τη  διαχείριση του προβλήματος.

Το σημαντικό πλεονέκτημα της 2^ης λύσης είναι ότι, τα άτομα που θα επιλεγούν,  θα απορροφήσουν το μείζον  των κραδασμών από τους «ωφελημένους», τους «αλληλέγγυους» και  τη διεθνή παρεμβατικότητα αλλά, θα επιτρέψουν στη νέα κυβέρνηση απερίσπαστα να ασχοληθεί με το κοινωνικό της έργο και να αποφύγει ένα μεγάλο μέρος από το  πολιτικό κόστος.

Πέραν των παραπάνω, (η κυβέρνηση) θα έχει ένα ισχυρό όπλο με το οποίο θα μπορεί με αξιώσεις  να διαπραγματευτεί το πρόβλημα με τους ευρωπαίους «ετέρους», καθόσον θα υπάρχει  συντονισμένη αντίδραση των  τοπικών  κοινωνιών  οι οποίες  θα προβάλουν ερείσματα σε κάθε μορφή αλλοίωσης  του χαρακτήρα των νησιών και του ευαίσθητου των αμυντικών περιοχών.

Στο προσφυγικό πρόβλημα έγιναν εγκληματικά λάθη και παραλήψεις, σήμερα απαιτείτε συλλογική αντιμετώπιση, ολική αναθεώρηση της τακτικής και  διαχείριση από μηδενική βάση με ένα στόχο, τη σταδιακή (αλλά ειρηνική) εκκένωση των νησιών μας από τους κάθε λογής «λάθρο-εισελθόντες» και φυσικά με βασική προϋπόθεση, το κλείσιμο των συνόρων υπό «εθνική κυριαρχία».

Κλείνοντας τις σκέψεις μου, θεωρώ ότι οι Περιφερειάρχες και προ πάντων οι Δήμαρχοι του Αν. Αιγαίου θα πρέπει να αποτελέσουν ένα συμπαγές σώμα ήτοι μια ομάδα η οποία και θα αντιτάξει  μια  σθεναρή  πολιτική γραμμή αναχαίτισης στην εξάπλωση του προβλήματος.

Όσον αφορά δε εμάς τους απλούς πολίτες, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι, δεν υπάρχει χρόνος για πειράματα και   δεν  υπάρχουν περιθώρια για λαθεμένες  επιλογές, κατόπιν τούτων, ή τολμούμε  ή χανόμαστε, «οι καιροί ου μενετοί».

Λευτέρης Α. Παπαϊωάννου

Υποστράτηγος ε.α

τ. Γενικός Γραμματέας Δήμου Λέσβου

Σύμβουλος Στρατηγικού Σχεδιασμού & Διαχείρισης Κρίσεων