Την ώρα που όλοι οι υποψήφιοι των πολιτικών σχεδιασμών έχουν λάβει θέση προς αλίευση ψήφων, την ίδια στιγμή, στον Τούρκικο γυαλό της Μύρινας στη Λήμνο, έχουν λάβει θέση «καλωσορίσματος» της λακέρδας.
Ο κόλπος του Λιμανιού της Μύρινας, είναι ιδανικός προς αλίευση αυτού του θρεπτικού εδέσματος και εδώ και μερικά χρόνια και έχει μετατραπεί σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ατραξιόν, για τους ντόπιους.
Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, οι άνθρωποι που ζούνε κοντά σε θάλασσα τρώνε το ψάρι ακόμα και ωμό, αφού το επεξεργαστούν με διάφορους τρόπους, όχι όλους τόσο διάσημους όσο το γιαπωνέζικο σούσι.
Ο δικός μας, ο ελληνικός τρόπος είναι η παρασκευή λακέρδας και παστών ή μαριναρισμένων μικρών ψαριών, όπως η σαρδέλα και ο γαύρος.
Στην ουσία και στις δύο περιπτώσεις το ψάρι «ψήνεται» με αλάτι αλλά στην περίπτωση της λακέρδας χρησιμοποιούμε αυτό που λέμε χοντρό και λιπαρό ψάρι όπως παλαμίδες, τόνους, τορίκια και άλλα της ιδίας εκλεκτής οικογενείας… Και λέω εκλεκτής (παρόλο που μαγειρεμένα είναι από λίγα πράγματα που δεν δοκιμάζω), επειδή είναι πλούσια σε Ω-3 λιπαρά που έχει αποδειχθεί ότι είναι τα καλύτερα λιπαρά για τη διατροφή μας.
Λακέρδα συνηθίζουμε τελικά να λέμε το έδεσμα που προκύπτει αν παστώσουμε παλαμίδα, ενώ τονολακέρδα αυτό που προκύπτουν από άλλα είδη τόνου. Η διαφορά είναι αισθητή ακόμη από τη στιγμή της αγοράς αφού τα τονάκια έχουν 5 ευρώ το κομμάτι, ενώ η παλαμίδα 12 ευρώ το κιλό! Η διαδικασία είναι απλή αλλά θέλει υπομονή, γιατί για να ψηθεί το ψάρι μας πρέπει να το περιμένουμε για κάποιες μέρες ανάλογα με το μέγεθός του.
Εκείνο όμως που πρέπει να προσέξουμε είναι το ψάρι που θα χρησιμοποιήσουμε να είναι ολόφρεσκο, ζωντανό που λέει ο λόγος…
LimnosReport
