Έγινε με επιτυχία το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου στην αίθουσα του Συλλόγου (Εθνικής Αντίστασης 33 Δάφνη) η παρουσίαση του βιβλίου της κ. Μαρίτσας Φ. Ρεπάνη: «Θυμάμαι και γράφω στα 97 μου χρόνια».
Βασική ομιλήτρια η συνταξιούχος δασκάλα και συγγραφέας κ. Μυρσίνη Κοντού, η οποία αναφέρθηκε στη δομή του βιβλίου μέσα στις σελίδες του οποίου η συγγραφέας, γεννημένη το 1917 στο Μεσότοπο, ιστορεί τα βιώματά της: ήταν το δέκατο παιδί μιας δωδεκαμελούς φαμίλιας ανθρώπων του μόχθου. Μεγάλωσε, πήγε σχολειό, ασχολήθηκε με την ραπτική για να βοηθάει την οικογένεια. Τις δυσκολίες της Κατοχής και του εμφυλίου τις αντιμετώπισε στο χωριό, όπου είχαν μαζευτεί και πολλοί ξενιτεμένοι στην Αθήνα, για να παλέψουν με τη γης και να επιβιώσουν. Παντρεύτηκε στην Αθήνα, όπου με μόχθο έστησε την δική της οικογένεια, κι αναφέρονται κι εδώ σελίδες από τη ζωή με τις μικροχαρές και τα στραπάτσα της.
Δεύτερος ομιλητής ο Φώτης Βασίλογλου, δάσκαλος και συγγραφέας, ο οποίος ανέφερε τη συμβολή του βιβλίου στην προσπάθεια καταγραφής της προφορικής παράδοσης του Μεσοτόπου, μνημονεύοντας τον Πάνο Κοντέλλη, που με το μνημειώδες δίτομο έργο του «ο κόσμος ο μικρός …», άνοιξε δρόμους σ’ αυτή την προσπάθεια. Στη συνέχεια με την προβολή παλαιών φωτογραφιών έκανε μια αναδρομή στον Μεσότοπο των δεκαετιών του 1950 και ’60 τότε που η συγγραφέας έφερνε, τα καλοκαίρια, τα τρία μικρά παιδιά της στο χωριό και στο Ταβάρι, μπολιάζοντας στις ψυχές τους την αγάπη για τον γενέθλιο τόπο.
Ακολούθησε ο γιατρός Παναγιώτης Κοντός, ο οποίος αναφέρθηκε στα: «μυστικά της μακροζωίας», μιας και η γιαγιά-Μαρίτσα είναι ζωντανό παράδειγμα με την απλότητά της, τη ζεστασιά της οικογένειάς της, τα πλούσια ενδιαφέροντά της και το πάθος της για τη ζωή. Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασαν η Αγγελική Λ. Κοντού , η Αγγελική Καρκάνη και ο Φώτης Βασίλογλου. Την παρουσίαση της εκδήλωσης έκανε η Φωτεινή Κοντού. Στο τέλος η συγγραφέας ζέστανε ακόμα πιο πολύ τη βραδιά με ευχαριστίες για όλους, και με αφοπλιστικές διηγήσεις γεμάτες ευγένεια, αυτοσαρκασμό και αισιοδοξία. Η βραδιά έκλεισε με το κόψιμο της τούρτας, μιας και την προηγούμενη μέρα η συγγραφέας είχε κλείσει τα 97 της χρόνια.
Μια αυτοβιογραφία είναι τούτο το βιβλίο, μια ματιά στο παρελθόν, δοσμένο με πολλή αγάπη στους απόγονους, στους συγχωριανούς και στους πανέλληνες, από μια γιαγιά, που εκπέμπει, με το παράδειγμά της, χαμόγελο κι αισιοδοξία για τη ζωή. Γιατί το να θυμάσαι και να γράφεις στα 97 σου χρόνια, να έχεις τόσο έντονο το αίσθημα της προσφοράς στους άλλους και τέτοιο πάθος για τη ζωή, δεν είναι απλό και συνηθισμένο γεγονός…
