Η ιστορική φωτογραφία του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα, του μοναδικού φωτορεπόρτερ που κατάφερε να απαθανατίσει τη στιγμή της εισόδου του τανκ στο Πολυτεχνείο, μαζί με το φιλμάκι των μόλις 35 δευτερολέπτων του Ολλανδού οπερατέρ Άλμπερτ Κουράντ, αποτέλεσαν τα αδιάσειστα ντοκουμέντα για τη διάψευση των αρχικών δηλώσεων της αστυνομίας ότι «στο Πολυτεχνείο δεν συνέβη το παραμικρό»…

«Tρεις παρά πέντε, παρά τέσσερα λεπτά, βλέπω ξαφνικά να γυρίζει ο πυργίσκος στην αντίθετη κατεύθυνση, ενώ κοίταζε την είσοδο του Πολυτεχνείου και όχι μόνο αυτό, αλλά έκανε και όπισθεν. Aμέσως μετά ανέβηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο, φουλάρισε τις μηχανές και με όση ιπποδύναμη είχε, πήγε χτύπησε την κύρια είσοδο του Πολυτεχνείου. Δεν έπεσε αμέσως η πόρτα. Πέσανε όμως όσοι από τους φοιτητές ήταν πάνω στα κολονάκια δεξιά και αριστερά.»

» Το επικίνδυνο ήταν ότι πίσω από την πόρτα υπήρχαν πολλοί φοιτητές» τονίζει, μεταξύ άλλων, ο Αρ. Σαρρηκώστας, περιγράφοντας τη δραματική στιγμή της εισβολής του τανκ στη WebTv του Αθηναϊκού Πρακτορείου.

Οι φωτογραφίες του λίγες ώρες μετά, έκαναν τον γύρο του κόσμου, μέσω του πρακτορείου Associated Press.

Τον Μάιο του 2008 ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας παρασημοφορήθηκε με το μετάλλιο του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, για τις φωτογραφίες του, στο Πολυτεχνείο.

Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα.

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στις 14 Φεβρουαρίου 1973, όταν ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Ζητούσαν την κατάργηση του Ν.1347, ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση όσων ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Η αστυνομία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, εισήλθε στο χώρο του ιδρύματος, συνέλαβε 11 φοιτητές και τους παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία της «περιύβρισης αρχής». Οι 8 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές, ενώ περίπου 100 άλλοι αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές τους και να ντυθούν στο χακί.

Επτά ημέρες μετά τα πρώτα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 21 Φεβρουαρίου οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής σχολής στην Αθήνα, προβάλλοντας τα συνθήματα «Δημοκρατία», «Κάτω η Χούντα» και «Ζήτω η Ελευθερία». Η αστυνομία επενέβη και πάλι για να καταστείλει την εξέγερση, αλλά η βίαιη εκδίωξη των φοιτητών από το κτίριο της Νομικής ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την αγωνιστικότητά τους.

Η εξέγερση που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου του 1973 επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων. Το πρωί εκείνης της ημέρας οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και αποφάσισαν την κήρυξη αποχής από τα μαθήματα, με αίτημα να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το καθεστώς.

Ακολούθησαν συνελεύσεις φοιτητών στην Ιατρική και στη Νομική σχολή. Μάλιστα, οι φοιτητές της Νομικής εξέδωσαν ψήφισμα, με το οποίο ζητούσαν την ανάκληση των αποφάσεων της Χούντας για τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, εκδημοκρατισμό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 20% του προϋπολογισμού και ανάκληση του Ν.1347 για την αναγκαστική στράτευση των φοιτητών.

 

Για το σκοπό αυτό άρχισε να λειτουργεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός, αρχικά στο κτίριο του Χημικού και αργότερα στο κτίριο των Μηχανολόγων, με εκφωνητές τη Μαρία Δαμανάκη και τον Δημήτρη Παπαχρήστου. Επιπλέον, στο Πολυτεχνείο εγκαταστάθηκαν πολύγραφοι, που δούλευαν μέρα – νύχτα, για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής και των φοιτητικών συνελεύσεων. Συγκροτήθηκαν συνεργεία φοιτητών, που έγραφαν συνθήματα σε πλακάτ, σε τοίχους, στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία και στα ταξί, για να τα γνωρίσουν όλοι οι Αθηναίοι. Στο Πολυτεχνείο οργανώθηκε εστιατόριο και νοσοκομείο, ενώ ομάδες φοιτητών ανέλαβαν την περιφρούρηση του χώρου, ξεχωρίζοντας τους ενθουσιώδεις και δημοκράτες Αθηναίους από τους προβοκάτορες.

Η πρώτη αντίδραση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν να στείλει μυστικούς πράκτορες να ανακατευθούν στο πλήθος που συνέρρεε στο Πολυτεχνείο και να ακροβολήσει σκοπευτές στα γύρω κτίρια. Στις 16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθους που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο, με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες ντουμ-ντουμ. Οι περισσότεροι διαλύθηκαν. Όσοι έμειναν έστησαν οδοφράγματα ανατρέποντας τρόλεϊ και συγκεντρώνοντας υλικά από νεοανεγειρόμενες οικοδομές, και άναψαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα. Αργότερα, η αστυνομία έκανε χρήση όπλων, χωρίς όμως να πετύχει το στόχο της, την καταστολή της εξέγερσης.

Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό. Κοντά στο σταθμό Λαρίσης συγκεντρώθηκαν τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία μοίρα αλεξιπτωτιστών από τη Θεσσαλονίκη. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από του Γουδή προς το Πολυτεχνείο. Τα δύο στάθμευσαν στις οδούς Τοσίτσα και Στουρνάρα, αποκλείοντας τις πλαϊνές πύλες του ιδρύματος και το άλλο έλαβε θέση απέναντι από την κεντρική πύλη. Η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών ζήτησε διαπραγματεύσεις, αλλά το αίτημά τους απορρίφθηκε.

 

Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Έπεσε πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο κρατώντας την ελληνική σημαία. Οι μοίρες των ΛΟΚ, μαζί με ομάδες -μυστικών και μη- αστυνομικών, εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και κυνήγησαν τους φοιτητές, οι οποίοι πηδώντας από τα κάγκελα προσπάθησαν να διαφύγουν στους γύρω δρόμους. Τους κυνηγούσαν αστυνομικοί, πεζοναύτες, ΕΣΑτζήδες. Αρκετοί σώθηκαν βρίσκοντας άσυλο στις γύρω πολυκατοικίες, πολλοί συνελήφθησαν κα μεταφέρθηκαν στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Όμως, μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα. Στην ανάκριση που διενεργήθηκε το φθινόπωρο του 1975 εναντίον των πρωταιτίων της καταστολής εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού. Ωστόσο, τα θύματα πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, διότι πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος κήρυξε στρατιωτικό νόμο, αλλά στις 25 Νοεμβρίου ανατράπηκε με πραξικόπημα. Πρόεδρος ορίστηκε ο αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Όμως ο ισχυρός άνδρας του νέου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, που επέβαλλε ένα καθεστώς σκληρότερο από εκείνο του Παπαδόπουλου.Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974, αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο Γκιζίκης και ο αντιστράτηγος Ντάβος, διοικητής του Γ’ Σώματος Στρατού, κάλεσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα για να επαναφέρει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.www.sansimera.gr/

 

ΟΝΕΔ ΛΕΣΒΟΥ – Όσο υπάρχει ασυδοσία, ο αγώνας για Δημοκρατία και Ελευθερία θα συνεχίζεται

 

Κυριακή, 16 Νοεμβρίου 2014Πριν από 41 χρόνια, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη αντιδικτατορική εξέγερση της νεολαίας στην Ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ήρθαν ώς αποτέλεσμα ενός κινήματος που ήταν η πρώτη μαζική και αυθόρμητη αντίδραση, απέναντι στην φίμωση, τη λογοκρισία και τον αυταρχισμό της Χούντας των Συνταγματαρχών.  Όση αξία έχει να θυμόμαστε τον αγώνα της «Γενιάς του Πολυτεχνείου», άλλο τόσο σημαντικό είναι να θυμόμαστε και όσα ακολούθησαν, ώστε να μην επαναλάβει η δική μας η γενιά, τα καταστροφικά λάθη της Μεταπολίτευσης. Άλλωστε, πολλοί από αυτούς που πρωτοστάτησαν στην εξέγερση, εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στο Πολυτεχνείο με πολιτικές καριέρες βασισμένες στο ρουσφέτι και το βύσμα, διαμορφώνοντας την νοοτροπία που χρεοκόπησε τη χώρα.   Το βασικό κίνητρο όσων αγωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο και πυροδότησαν την εξέγερση τότε, ήταν η δίψα για μια Ελλάδα Ελεύθερη, Ισχυρή και Δημοκρατική. Οι ιδέες και τα ιδανικά αυτά ωστόσο, καμία σχέση δεν έχουν με όσα προβάλλουν ως «μηνύματα», όλοι αυτοί που προσπαθούν να καπηλευτούν τη δράση τους. Κάποιοι, όχι μόνο τολμούν να παρουσιάζονται ως αποκλειστικοί τιμητές του Πολυτεχνείου, αλλά δεν διστάζουν να διαστρεβλώσουν τους αγώνες μιας ολόκληρης γενιάς, προκειμένου να την εκμεταλλευτούν πολιτικά για τους δικούς τους μικροκομματικούς σκοπούς. Θα πρέπει λοιπόν σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία των νέων και των φοιτητών που αποτελούν το υγιές κομμάτι του νεολαιίστικου κινήματος, να πραγματοποιήσει μία ακόμα επανάσταση απέναντι σε αυτά τα κατεστημένα. Οφείλουμε να γυρίσουμε την πλάτη στις σύγχρονες εκφράσεις της ανελευθερίας από τις μειοψηφίες εκείνες που καταλαμβάνουν πανεπιστημιακούς χώρους, απαγορεύουν στους υπόλοιπους μέχρι και την είσοδο στις σχολές τους και προάγουν τη βία και την ασυδοσία, ως πολιτική πρακτική. Για όλους τους νέους, όσο υπάρχουν ακόμα υπερασπιστές της νοοτροπίας που μας έφερε μέχρι εδώ, ο αγώνας για Ελευθερία, Δημοκρατία και Αξιοπρέπεια συνεχίζεται. Αυτό έχει κληρονομήσει η «Γενιά του Πολυτεχνείου» στη δική μας γενιά. Από το Γραφείο Τύπου.

 

41 Χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο ελληνικός λαός, οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα εναντιώθηκαν στη χούντα των συνταγματαρχών. Οι δυνάστες εκείνης της εποχής εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Στο όνομα του «κομμουνιστικού κινδύνου» δολοφόνησαν, εξόρισαν, φυλάκισαν και κυνήγησαν χιλιάδες αγωνιστές. Τότε το σύνθημα και η διεκδίκηση για «ψωμί – παιδεία – ελευθερία» γινόταν η αιτία για φυλακίσεις, για να χαρακτηριστείς εχθρός του συστήματος.

41 Χρόνια μετά οι δυνάστες που συνεχίζουν το έργο των προηγούμενων για εξυπηρέτηση των μονοπωλίων φορούν το μανδύα του δημοκρατικού, του σοσιαλδημοκράτη. Σήμερα, όπως και τότε, οι διεκδικήσεις για μόνιμη και σταθερή εργασία, υγεία και ασφάλιση, για μια αξιοπρεπή ζωή σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες μας αποτελούν αιτία ποινικοποίησης των αγώνων, για διώξεις εργατών και συνδικαλιστών. Στο όνομα της «αποσταθεροποίησης» οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου δεν διστάζουν ακόμα και να κηρύξουν σε επιστράτευση τους εργαζομένους με σκοπό τη διαφύλαξη των κερδών του κεφαλαίου.

Η εξέγερση στις 17 Νοέμβρη 1973 στο Πολυτεχνείο, ήταν το επιστέγασμα και η κορύφωση όλης της προηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαού και της νεολαίας.

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου τη δεύτερη μέρα 15 Νοέμβρη, ενώθηκε με το εργατικό λαϊκό κίνημα και απέκτησε χαρακτήρα παλλαϊκού ξεσηκωμού.

Η 16η Νοέμβρη ήταν η μέρα της κορύφωσης της εξέγερσης. Αργά το απόγευμα πέφτουν οι πρώτοι νεκροί.

Ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη τα τανκς κυκλώνουν το Πολυτεχνείο. Στις 3 το πρωί ένα από τα τανκς πέφτει πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου.

Η θυσία δεν πήγε χαμένη: Άνοιξε ο δρόμος για την κατάρρευση της δικτατορίας, χιλιάδες νέοι και νέες από το παράδειγμα του Πολυτεχνείου, διαπαιδαγωγήθηκαν με τα ιδανικά του αγώνα, της οργανωμένης απειθαρχίας και ανυπακοής.

 

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου ήταν πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιιμπεριαλιστικό. Αυτό δηλώνουν και τα συνθήματα που όσα χρόνια κι αν πέρασαν, είναι πάντα επίκαιρα:

 

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ, ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ

ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ

 

Η εργατική τάξη, οι μικροεπαγγελματοβιοτέχνες, η φτωχή αγροτιά, η νεολαία, όταν είναι οργανωμένοι και ενωμένοι, όταν ξέρουν γιατί παλεύουν και “πολεμούν”, μπορούν και σήμερα να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία.

 Όταν πάρουν στα δικά τους χέρια τη σημαία της πάλης για τα δικαιώματα, το δίκιο και την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, του λαού, της χώρας από τα δεσμά των μονοπωλίων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.